Το στρατηγικό γεωπολιτικό σχέδιο της γερμανικής ηγεσίας (ελίτ;) ή η εκδίκηση του ηττημένου./France général Pierre Marie Gallois à propos ex-Yougoslavie

Τετάρτη, 16 Μαΐου 2012

Το στρατηγικό γεωπολιτικό σχέδιο της γερμανικής ηγεσίας (ελίτ;) ή η εκδίκηση του ηττημένου.

Η ανακήρυξη της Γερμανικής Αυτοκρατορίας

Μέρες που είναι… Πάλι με τους Γερμανούς θα ασχοληθώ! Τους αξίζει όμως, μετά την προχθεσινή απαξιωτική αφήγηση του Der Spiegel.

Με προτροπή του φίλου του ιστολογίου μας «Styl Styl», -Δείτε τις αποκαλύψεις του άλλοτε αρχηγού του γαλλικού ΓΕΕΘΑ, σεβαστού στρατηγού Γκαλουά που παρέχουν την κλείδα ερμηνείας της τρέχουσας δικής μας εμπειρίας- ο οποίος μας έδωσε την πληροφορία και τους συνδέσμους, αναρτούμε την σχετικά άγνωστη άλλα πολύ αποκαλυπτική -για τις προθέσεις των «φίλων και συνεταίρων» Γερμανών- αφήγηση του Γάλλου Στρατηγού Πιερ Μαρί Γκαλουά (1911-2010) στη επέτειο για τα 10 χρόνια των βομβαρδισμών της πρώην Γιουγκοσλαβίας στο Βελιγράδι στις 23 και 24 Μαρτίου 2009.

Παραθέτουμε παρακάτω την ομιλία του, σε δύο βίντεο, στα γαλλικά με αγγλικούς υπότιτλους και την ελληνική μετάφραση ώστε να μη στερηθεί κανείς του αποκαλυπτικού κειμένου.

Ο Στρατηγός Γκαλουά έζησε τα γεγονότα της Γιουγκοσλαβίας από μέσα, ως Γάλλος αποσταλμένος της γαλλικής κυβέρνησης, και για αυτό το λόγο αποτελεί ο ίδιος μια εγκυρότατη πηγή πληροφοριών.

Η παρέμβαση του Στρατηγού Γκαλουά

Στόχοι και συνέπειες της επίθεσης της Σερβίας από το ΝΑΤΟ, 10 χρόνια μετά. Βελιγράδι, στις 23 και 24 Μαρτίου 2009.

Λοιπόν, συναντιόμαστε σήμερα για να γιορτάσουμε, η λέξη δεν είναι η καταλληλότερη, μια πολύ θλιβερή επέτειο … Πριν από 10 χρόνια, το 1999, οι δυτικές δημοκρατίες, με επικεφαλής τη Γερμανία, τη Βρετανία και τις ΗΠΑ, τις οποίες ακολούθησε και η Γαλλία, βομβάρδισαν ό, τι απέμενε από την πρώην Γιουγκοσλαβία, με απόλυτη περιφρόνηση του διεθνούς δικαίου, των συμφωνιών του Ελσίνκι σχετικά με το απαραβίαστο των εθνικών συνόρων πρώτα, και έπειτα για το γεγονός ότι αρνήθηκαν την συμμετοχή των Ηνωμένων Εθνών, ήτοι του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών, και τελικά, προχώρησαν σε πόλεμο χωρίς καν να ζητήσουν τη γνώμη των εθνικών κοινοβουλίων τους. Εν ολίγοις, μια σειρά από βιασμούς του διεθνούς δικαίου που αφήνει έναν πραγματικά μαύρο λεκέ για την ηθική των δυτικών δυνάμεων που συμπεριφέρθηκαν όπως συμπεριφέρονται οι απολυταρχίες και ακόμα, σε αυτή τη περίπτωση, τις ξεπέρασαν σε μέγεθος.

Γι 'αυτό πρέπει να σημειωθεί ότι η διάλυση της Γιουγκοσλαβίας ήταν μια προγραμματισμένη επιχείρηση της Γερμανίας πριν από πολύ καιρό. Δεν επρόκειτο μόνο να περιμένουν το θάνατο του προέδρου Τίτο το 1980, αλλά να προετοιμάσουν τη διαδοχή του, εκμεταλλευόμενοι την αναχώρησή του, να εξαρθρώσουν αυτό το έδαφος το οποίο οι Γερμανοί πίστευαν ότι δεν ήταν έθνος επειδή αποτελούταν από εθνότητες και διαφορετικές θρησκείες. Και εκτός αυτού, όπως το είπα προηγουμένως, η Γερμανία είχε προφανώς το πλεονέκτημα αυτής της εξάρθρωσης.

Έτυχε να είχα έμμεση σχέση με αυτά τα γεγονότα κατά τα έτη 1976 και 1977, καθώς πήγαινα τακτικά στη Γερμανία μετά από προσκλήσεις του Φραντς Γιόζεφ Στράους (ο οποίος ήταν εκείνη την εποχή ο Γερμανός υπουργός Άμυνας , και έπειτα υπουργός Οικονομικών), σε ένα μικρό αγρόκτημα που είχε κοντά στο Μόναχο, όπου συναντιόμασταν, δέκα φίλοι, για να συζητήσουμε τις παγκόσμιες υποθέσεις, για δύο τρεις ημέρες.

Υπήρξε εκπρόσωπος της Μεγάλης Βρετανίας, ένας εκπρόσωπος της Ισπανίας, (της Opus Dei), ένας εκπρόσωπος του Βατικανού και εγώ ήμουν ο Γάλλος της ομάδας. Μιλάγαμε για τα πάντα και τίποτα για δύο τρεις μέρες. Και κράτησα την ανάμνηση από συζητήσεις μεταξύ μας όπου οι Γερμανοί γείτονές μου πίστευαν ότι η Γιουγκοσλαβία δεν είναι βιώσιμη και ότι έπρεπε να ετοιμαστούμε, κατά τη στιγμή του θανάτου του Τίτο, να την αντικαταστήσουμε με μια άλλη εδαφική οργάνωση.

Έτσι οι Γερμανοί, οι οποίοι είναι πολύ καλοί γεωπολιτικοί, ήταν πολύ ευαίσθητοι για αυτή την υπόθεση για τους ακόλουθους λόγους:

1. Από τη γερμανική πλευρά, η επιθυμία να πάρουν εκδίκηση από τους Σέρβους οι οποίοι δύο φορές, το 1914-1918, και 1939-1945, ενωθήκαν με τους Συμμάχους εναντίον τους, ακόμη και την σερβική αντίσταση, η οποία από τον Απρίλιο του 1941 πήρε τον δρόμο των βουνών με τον Μιχαήλοβιτς και μετά με τον Τίτο και κράτησε αρκετές γερμανικές μεραρχίες, που θα χρησιμεύονταν στη Ρωσία, της Μόσχα και στη συνέχεια στο μέτωπο του Στάλινγκραντ. Και, όχι χωρίς λόγο, η Βόννη εκτιμούσε ότι ήταν η σερβική αντίσταση, σε κάποιο βαθμό, που ώθησε τη Γερμανία στην ήττα του δευτέρου παγκόσμιου πολέμου. Έπρεπε λοιπόν να τιμωρηθεί αυτός ο θαρραλέος λαός.

2. Δεύτερη. Έπρεπε να ανταμειφθούν οι Κροάτες και Βόσνιοι μουσουλμάνοι που είχαν ενταχθεί στη ναζιστική Γερμανία, στον στρατό VERMARCHT οι οποίοι κατέλαβαν ορισμένες θέσεις στη Γαλλία, για να τους ευχαριστήσουν για την σύνδεση τους με τη δράση της Γερμανίας, και επομένως να προωθήσουν τους Κροάτες και Βόσνιους μουσουλμάνους.

3. Τρίτη ιδέα της γερμανικής πλευράς, ήταν επίσης τον ενδιαφέρον της Γερμανίας να εισέρθουν η Κροατία και η Σλοβενία ​​στη τροχιά της Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας στην οποία ηγούταν η Δυτική Γερμανία, ως το ισχυρότερο μέλος της, και να αποκτήσει με αυτό τον τρόπο οικονομική επιρροή στην δαλματική ακτή μέσω αυτής να πλησιάσει τη Μεσόγειο, παλιό γερμανικό όνειρο με τον παραδοσιακό τροπισμό, η «Αγία Γερμανική Αυτοκρατορία» με βλέψεις προς τις δύο Σικελίες και τη Κεντρική Μεσογείου. Επιπλέον πρέπει να προστεθεί το γεγονός ότι η Γερμανία πίστευε ότι τελικά θα παρέμβαιναν οι ΗΠΑ και αφού κατείχαν τις σημαντικότερες θέσεις στη διοίκηση του ΝΑΤΟ, θα ήταν για εκείνη μια καλή συμφωνία που ετοιμαζόταν, μιλώντας στρατιωτικά.

Αυτοί οι λόγοι, κατά τη γνώμη μου, που ώθησαν τη Γερμανία να παίξει αυτό το ρόλο.

Έπρεπε επίσης να σύρει τη Γαλλία και τις ΗΠΑ σε αυτή την περιπέτεια.

Στη Γαλλία, ο κ. Κολ άσκησε αποφασιστική επιρροή στον πρόεδρο Μιτεράν, ο οποίος ήταν άρρωστος και αδύναμος, δεν είχε εξάλλου άλλη πολιτική παρά να μαζέψει τις αναγκαίες ψήφους για την επανεκλογή του, σύμφωνα με το ισχύον Σύνταγμα. Αυτός είναι ο λόγος που ο Μιτεράν, ακολουθούμενος εξάλλου από τον Υπουργό Εξωτερικών του, τον κ. Αλαίν Ζιπέ, ήδη από τον Φεβρουάριο 1994, είχε προσχωρήσει στο συνασπισμό που οι Γερμανοί ήθελαν να συναρμολογήσουν, ενεργώντας υπέρ μιας μουσουλμανο-κροατικής ομοσπονδίας με σκοπό να εκδιώξει τους Σέρβους από τη γη τους, που κατείχαν για αιώνες (περίπου 64% των εδαφών της Βοσνίας και Ερζεγοβίνης), να πάρουν το 40% για να το δώσει στους μουσουλμάνους, δημιουργώντας με αυτό τον τρόπο αυτή τη τερατώδη ομοσπονδία, και στη συνέχεια, οργανώνοντας και συμμετέχοντας στη πρωτοφανή παραπλανητική εκστρατεία ψεμάτων για την οποία θα μιλήσω σε λίγο. Η γαλλική προσέγγιση ακολούθησε τη γερμανική προσέγγιση.

Στη συνέχεια, παρενέβησαν οι ΗΠΑ. Ήταν αρχικά απρόθυμες, επειδή φοβόντουσαν την μόρφωση του εδάφους, φοβόνταν την ανδρεία της σερβικής αντίστασης κατά της γερμανικής κατοχής 1940-1945, για την οποία ήταν οι ίδιες μάρτυρες κατά τη διάρκεια του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου. Φοβόντουσαν να συρθούν σε μια λεπτή και δύσκολη στρατιωτική περιπέτεια, ειδικότερα από τότε που στοιχειώνονταν από το πετρέλαιο της Σαουδικής Αραβίας και του Ιράκ, περισσότερο από ό, τι την πορεία του πετρελαίου που θα πέρναγε μια μέρα κατά μήκος του Δούναβη από το Βελιγράδι ή που θα έφτανε μέσω του διάδρομου αριθ. 8 της Κασπίας Θάλασσας μέχρι την ακτή της Αλβανίας, στο Δυρράχιο, από όπου θα ξεκινούσε ένας νέος αγωγός. Αλλά όλα αυτά ήταν μακριά και δεν ήθελαν να δεσμευτούν. Τελικά, υπό τη συνεχή γερμανική πίεση, οι ΗΠΑ άλλαξαν γνώμη και πειστήκαν ότι υπήρχε συμφέρον να συμμετέχουν, και αυτό για τους ακόλουθους λόγους.

Καταρχήν ήθελαν να αποδείξουν στους Ευρωπαίους ότι είναι ανίκανοι να αυτοδιαχειριστούν και ότι μόλις αποχωρούν οι Αμερικανοί, ακολουθεί το χάος, την αταξία και τον πόλεμο, γεγονότα που τους αναγκάσουν (τους Αμερικανούς) να επιστρέψουν στην Ευρώπη. Αυτό αποδείχνει επίσης… ότι το ΝΑΤΟ είναι απαραίτητο!

Δεύτερον, οι ΗΠΑ πίστευαν ότι θα ταπείνωναν περισσότερο τη Ρωσία, η οποία εκείνη τη εποχή βρισκόταν στα χέρια του Γέλτσιν και των συμβούλων του Χάρβαρντ («τα αυγά του Χάρβαρντ»), που ήθελαν να γενικεύσουν την οικονομία της αγοράς στη Ρωσία, ενώ η ίδια η Ρωσία δεν ήξερε καλά καλά για το τι επρόκειτο, συνηθισμένη με το σύστημα της σχεδιασμένης οικονομίας.

Για τις ΗΠΑ, ήταν, επίσης, να επιβάλουν την ηγεσία τους εκεί (στα Βαλκάνια), όπου ο σλαβικός κόσμος έπρεπε να φανερώσει την ενότητα του και την αλληλεγγύη του.

Εξάλλου, (τρίτος λόγος), οι Ηνωμένες Πολιτείες θεωρούνταν ότι η Γερμανία είχε ενηλικιωθεί και ότι κατά βάθος θα ήταν ενδιαφέρον να έχουν στην Βαλκάνια μια στρατιωτικά κατεχόμενη ζώνη, κατά προτίμηση στην Αλβανία, γεγονός που αποδεικνύεται από την εγκατάσταση του διάσημου στρατοπέδου του Bondsteel (στο Κόσοβο) με τέτοιο τρόπο ώστε να βρίσκεται στη πορεία του μελλοντικού διαδρόμου αριθ. 8, που θα έφερνε το πετρέλαιο από την Κασπία Θάλασσα στην Αδριατική.

Και έτσι, για αυτούς τους διαφόρους λόγους, οι ΗΠΑ παρενέβησαν αναλαμβάνοντας την διοίκηση του συνόλου των επιχειρήσεων, προκειμένου να περιθωριοποιηθεί η διοίκηση των Γερμανών, Γάλλων, Άγγλων, Ιταλών, έτσι ώστε να πάρουν το όλο θέμα στα χέρια τους .

Εξάλλου, αυτή η επιχείρηση ήταν πολύ σημαντική για αυτούς, επειδή κατά βάθος ήταν γι 'αυτούς ένα προηγούμενο σχετικά με τον τρόπο διεξαγωγής των μελλοντικών επιχειρήσεων στο Ιράκ.

Οι επιχειρήσεις στα Βαλκάνια έγιναν ως εξής:

Πρώτον, οργάνωσαν μια τεράστια εκστρατεία παραπληροφόρησης, διηγώντας τα χειρότερα ψέματα, έτσι ώστε τα μελλοντικά θύματα να οδηγηθούν στη δημόσια ετυμηγορία και να μπορέσουν να τα ξυλοκοπήσουν με καθολική συναίνεση. Έπρεπε για αυτό να εφευρίσκουν κάθε είδος αδικημάτων. Ένα πρώτο αδίκημα, το πιο γνωστό, ήταν ο βιασμός 40.000 μουσουλμάνων γυναικών. Τελικά, ο Αμερικανός εμπειρογνώμονας ο οποίος επιθεώρησε τα Βαλκάνια έλεγε ότι δεν ήταν 40.000 αλλά 4.000, μετά μόνο 40 γυναίκες και στο τέλος της έρευνας , δεν είχαν μείνει παρά μόνο τέσσερις γυναίκες...

Οι εφευρέσεις ήταν πολλές, υπάρχει η ιστορία της έκρηξης στην οδό Miskina μπροστά από τον φούρνο, η περίπτωση της αγοράς του Markale (επίθεση), στην οποία κατηγόρησαν ψευδώς τους Σέρβους, ενώ στην πραγματικότητα οι μουσουλμάνους του Σεράγεβο πυροβολούσαν το ίδιο τον εαυτό τους, για τους εαυτούς τους (και μάλιστα ένα μικτό πληθυσμό Σερβο-μουσουλμανικό) για να κατηγορήσουν τους Σέρβους για αυτό το έγκλημα.

Δημιούργησαν επίσης τον μύθο της «κατάληψης» του Σεράγεβο από το σερβικό στρατό και η «ανθρωπιστική» Δύση έλεγε ότι έπρεπε οπωσδήποτε να κάνει κάτι εναντίον αυτής της κατάληψης. Η πόλη του Σεράγεβο ήταν σαφώς, κατά τη γνώμη τους, μια πόλη που δεν πολιορκούταν από τους Σέρβους, που ήταν τελείως λάθος. Μπορώ να καταθέσω. Πήγα εκεί. Έγινα δεκτός από τον Δήμαρχο του σερβικού τμήματος της Σεράγεβο από το της πόλης που μου πρόσφερε ένα γεύμα, επειδή η πόλη ήταν χωρισμένη σε δύο μέρη. Ένα μέρος είχε καταληφθεί από τους μουσουλμάνους της Βοσνίας και το άλλο μέρος από τους Σέρβους. Υπήρξε ανταλλαγή πυρών και στις δύο πλευρές. Δεν υπήρξε, συνεπώς, περικύκλωση της πόλης από τους Σέρβους, ήταν μια εφεύρεση που συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Όταν πετάς λάσπη, κάτι θα μείνει για πάντα.

Αργότερα, ήρθε η ιστορία της ψευδούς σφαγής στο Ρατσάκ (Κοσσυφοπέδιο), ισχυριζόμενοι ψευδώς ότι ήταν οι Σέρβοι που έκαναν τη σφαγή, ενώ δεν ήταν αλήθεια, αλλά έδωσε αφορμή για να ξεκινήσουν τους βομβαρδισμούς, να αναλάβουν δράση, να βομβαρδίσουν από τον αέρα αυτή την άτυχη χώρα, συμπεριλαμβανομένου του άμαχου πληθυσμού της Σερβίας (κυρίως) με τη χρήση όπλων με «απεμπλουτισμένο» ουράνιο, χωρίς να λάβουν υπόψη τις μετέπειτα συνέπειες αυτής της επιχείρησης... Εν ολίγοις, να μετατρέψουν αυτό τον λαό σε μαρτυρικό λαό.

Και όλα αυτά έγιναν με τους δέοντες κανόνες. Πρώτον, μεταχειρίζεσαι πολύ σκληρά, κατηγορώντας τον λαό για όλα τα αδικήματα.

Δεύτερον, του δημιουργείς έναν οικονομικό αποκλεισμό για να αποδυναμώσεις τη θέλησή του να αντισταθεί, ό,τι έγινε (για τη Σερβία).

Τρίτον, τους βομβαρδίζεις, έτσι ώστε να μην μπορούν να ανακάμψουν οικονομικά, καταστρέφοντας σχεδόν όλη την οικονομική υποδομή τους, και τέταρτο, τους καταλαμβάνεις, όπως προβλεπόταν από τις συμφωνίες του Ραμπουγιέ. Μόλις εκεί επί τόπου, εκμεταλλευόμενος τη δυστυχία και την απόγνωση στην οποία βυθίστηκε αυτός ο άτυχος λαός, οι κατακτητές θα απαιτήσουν να ορίσει ο λαός πολιτικούς ηγέτες που υποστηρίζουν το σχέδιο του επιτιθέμενου.

Το σύστημα περιλαμβάνει, ως εκ τούτου, τέσσερα μέρη, καθώς σχεδιασμένα και εκτελεσμένα εν γνώσει, με έξυπνο τρόπο, το ένα μετά το άλλο, και του οποίου ένα μέρος χρησιμοποιήθηκε αργότερα στο Ιράκ.

Μπορεί κανείς επίσης να πει ότι η περίπτωση των Βαλκανίων, ήταν για τους Αμερικανούς ένα «μάθημα» στρατηγικής για τις μελλοντικές ιρακινές υποθέσεις. Αυτό τελείωσε με τις βομβιστικές επιθέσεις στο Ιράκ που γνωρίζετε, με τις υπερβάσεις που ξέρετε και τα βασανιστήρια, ιδίως στην απαίσια φυλακή του Αβ Γκράιμπ με τις φρικτές «θεραπείες» της, όλα αυτά είχαν δοκιμαστεί στα Βαλκάνια.

Οι Δυτικοί φέρθηκαν και σε δύο περιπτώσεις όπως φέρθηκαν άλλοτε οι απολυταρχίες του Στάλιν από τη μια πλευρά και του Χίτλερ από την άλλη.

Πρόκειται για μια επιχείρηση που πραγματικά μου έκανε εντύπωση γιατί ήταν ένα είδος μοντέλου που τελικά επικυρώθηκε από την κοινή γνώμη στην οποία είπαν κάθε είδος ιστορίας, στην οποία έκαναν «πλύση εγκεφάλου» μέσω μιας ισχυρής παραπληροφόρησης που επέτρεψε τις υπερβολές κάθε φύσης.

Σήμερα λοιπόν, εξετάζουμε αυτή τη ζοφερή δεκαετία, κατά την οποία οι Ευρωπαίοι έδειξαν ότι είναι ικανοί να αλληλοσκοτωθούν, αν μπορώ να το πω, σε μεγάλο βαθμό από την πρωτοβουλία της Γερμανίας, εξάλλου, μόλις επανανωμένη, το 1990-1991, μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, και η οποία δεν βρήκε καλύτερη λύση από το να οργανώσει αυτό το περίφημο πόλεμο.

Επιπλέον, το 1999, μετά τις συμφωνίες του Ντέιτον (Δεκέμβριος 1995), και προπαντός μετά την άρνηση του Μιλόσεβιτς να αποδεχθεί το παράρτημα Β (Ιανουάριος 1999), το οποίο προέβλεπε την κατοχή του εδάφους της Σερβίας, για αόριστο χρονικό διάστημα, από τα στρατεύματα του ΝΑΤΟ... και ότι το σερβικό κράτος έπρεπε να παρέχει στις κατοχικές δυνάμεις όλες τις εγκαταστάσεις του, τα αεροδρόμια, τους σιδηρόδρομους, τους δρόμους και όλα αυτά δωρεάν, εν ολίγοις σαν να έχει καταπατηθεί η Σερβία... Τιμή στον Μιλόσεβιτς ο οποίος αρνήθηκε αυτές τις συμφωνίες, ακόμη και αν αυτή η κωμωδία του Ραμπουγιέ, οδήγησε στους περίφημους βομβαρδισμούς (από τις 24 Μαρτίου 1999).

Σε αυτή τη θλιβερή περίοδο επιστρέφουμε σήμερα με μεγάλη θλίψη. Ο Δυτικός κόσμος, ενώ δεν το περίμενε κανείς, απέδειξε –και αυτός- ότι ήταν ικανός να διαπράξει τις χειρότερες διεστραμμένες πράξεις, για να καλύψει την γερμανική εμμονή, η οποία είναι να αρθούν όλα τα επακόλουθα, ό, τι απέμενε από τις Συνθήκες των Βερσαλλιών και του Τριανόν, ήτοι την Γιουγκοσλαβία, πρώτα, και στη συνέχεια την Τσεχοσλοβακία.

Αυτό συνέβη, για να μπορέσει η Γερμανία να διαγράψει από τον χάρτη τα πολιτικά και εδαφικά επιτεύγματα που σηματοδοτούσαν την νίκη των Συμμάχων, ώστε να μη μείνει τίποτα.

Η Γαλλία, ανόητα, συνεταιρίστηκε, πράγμα που επέτρεψε, εξάλλου, στον κ. Κολ να δηλώσει ότι το Ντέιτον και κυρίως την συνέχεια, ήταν μια «μεγάλη νίκη» για τη Γερμανία, δήλωση στην οποία θα μπορούσε ο κ. Μιτεράν να προσθέτει, αν την είχε καταλάβει, κάτι που δεν συνέβη, ότι ήταν μια μεγάλη ήττα για τη Γαλλία.

Πρόκειται για υλική ήττα με την εξαφάνιση της Γιουγκοσλαβίας, την εξαφάνιση των σημείων μιας σκληρά κερδισμένης νίκης των Συμμάχων, την σφαγή και το μαρτύριο ενός φιλικού λαού ο οποίος ενώθηκε με μας δύο φορές, και όλα αυτά επιτεύχθηκαν με τη δημιουργία ψευδών επιχειρήσεων, έτσι ώστε να δικαιολογηθούν πράξεις που δεν έπρεπε να γίνουν κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες.

Οι Δυτικοί έδειξαν στη προκειμένη περίπτωση γεμάτοι υποκρισία, δεν το περίμενα, ιδιαίτερα από μέρος των ιδρυτών των λεγόμενων «ανθρώπινων δικαιωμάτων», της Γαλλίας, της Αγγλίας και ακόμα και της Γερμανίας.

Αλλά οι παλαιοί δαίμονες, ειδικά ο φιλοπόλεμος δαίμονας της Γερμανίας, επανήλθαν στο προσκήνιο και οδήγησαν στο χάος που υπάρχει τώρα σε αυτά τα εδάφη, είτε στη Σερβική Δημοκρατία της Βοσνίας είτε στο Κόσοβο, την καρδιά, την ίδια την προέλευση του πολιτισμού της Σερβίας, που περάσει πλέον στα χέρια των μουσουλμάνων, οι οποίοι κατάστρεψαν σε ελάχιστο χρόνο εκατοντάδες ιστορικά αριστουργήματα της σερβικής θρησκευτικής τέχνης της, και κατέσφαξαν την ίδια την ιστορική προέλευση του σερβικού λαού. Σαν να καταστρέψουν στη Γαλλία, τη κοιλάδα του Λίγηρα και τα κάστρα της, ή αν θέλετε, την Ile de France, που είναι η καρδιά του έθνους.

Είναι λοιπόν μια πολύ θλιβερή στιγμή που περνάμε και δεν ξέρω πώς θα βγούμε ηθικά από αυτή. Τέλος πάντων, δώσαμε την απόδειξη της υποκρισίας μας και δεν μας τιμά καθόλου.

Pierre Marie Gallois.

Πηγή

France général Pierre Marie Gallois à propos ex-Yougoslavie

Grand défenseur de la Justice et du Droit international, il lutte pour la vérité historique et l’éthique politique là où prévalent aujourd’hui la géostratégie la plus vil et la propagande. C’est ainsi qu’il a pris la défense du peuple serbe, qu’il qualifie de » peuple martyre » , peuple abandonné et diabolisé par l’ensemble de la communauté soi -disant « internationale » …

Je l’appelle » notre Général 3 M » :

1er M – Mémoire vivante du XXe et XXIe siècle ,

2e M - Modèle de noblesse et d’honnêteté et

3e M - Magistral analyste de la géopolitique internationale ,

Si le Général Gallois regrette vivement de n’avoir pu se déplacer de Paris , il se joint à nous par la pensée.

L’intervention du Général Gallois

Objectifs et conséquences de l’agression de la Serbie par l’OTAN, 10 ans après. Belgrade, les 23 et 24 mars 2009.

Eh bien, nous nous rencontrons aujourd’hui pour célébrer, le mot est mal choisi, un très triste anniversaire… Voici 10 ans, en 1999 que les démocraties occidentales, menées par l’Allemagne, l’Angleterre et les USA, et suivis par la France, ont bombardé ce qui resté de l’ancienne Yougoslavie, en faisant ainsi preuve de mépris complet des lois internationales, sur les accords d’Helsinki sur l’inviolabilité des frontières des nations d’abord, et ensuite sur le fait de ne pas faire intervenir les Nations Unies, Conseil de sécurité des Nations Unies, et enfin d’entrer en guerre sans même que leurs parlements nationaux ne soient consultés. En bref, une série de viols de droits internationaux qui laisse une tache vraiment noire sur la moralité des puissances occidentales qui se sont comportés comme se conduisent les autocraties qui même dans ce cas les dépassent, en ampleur.

Alors, il faut signaler que le démantèlement de la Yougoslavie a été une opération planifiée en Allemagne depuis longtemps. Il ne s’agissait pas seulement d’attendre la mort du président Tito, en 1980, mais de préparer sa succession en profitant de son départ pour disloquer ce territoire dont les allemands estimaient qu’il n’était pas une nation parce que composé des ethnies différentes et des religions différentes. Et en plus, comme j’ai dit tout à l’heure, l’Allemagne a eu évidemment l’intérêt de cette dislocation.

Il se trouve que j’ai été indirectement meulé à cela par ce que, dans les années 1976 et 1977, j’allais régulièrement en Allemagne, à l’invitation de Franz Joseph Strauss, (qui été alors à cette époque ministre de la défense, puis le ministre de finance allemand) dans une petite ferme qu’il avait aux environs de Munich, où nous nous réunissions, une dizaine d’amis, pour discuter, pendant deux trois jours, des affaires du monde.

Il y avait là un représentant de Grande Bretagne, un représentant d’Espagne, (de l’Opus Dei ), un représentant de Vatican et moi, j’étais le français dans le groupe. On parlait de tout et de rien deux-trois jours. Et j’ai gardé un souvenir de discussions entre nous sur lesquelles mes voisins allemands considéraient que la Yougoslavie n’est pas viable et qu’il fallait se préparer, au moment de la mort de Tito, de lui substituer une autre organisation territoriale.

Ainsi les allemands, qui sont très bons géopoliticiens, étaient très sensibles à cette affaire pour les raisons suivants :

1° Du côté allemand, le désir de se venger des Serbes, qui à deux reprises, en 1914-1918, et 1939-1945, se joignaient aux Alliés contre eux et même la résistance serbe, à partir d’avril 1941, qui prenaient les maquis avec Mihajlovic puis avec Tito, avaient retenus plusieurs divisions allemandes qui seront bien utiles en Russie, sur le front de Moscou d’abord et puis le front de Stalingrad ensuite. Et bien que, non sans raisons, Bonn pouvait estimait que c’est la résistance serbe qui, dans certaine mesure, avait fait perdre à l’Allemagne la 2e guerre mondiale. Donc il fallait punir ce courageux peuple.

2e idée du côté allemand. Il fallait récompenser les Croates et les musulmans bosniaques qui eux s’étaient joints à L’Allemagne nazie, à l’armée VERMARCHT, qui même occupait certaines positions en France, pour les remercier de s’être associer à l’action de l’Allemagne, donc favoriser les Croates et les musulmans Bosniaques.

3e idée, du côté allemand, il été aussi intéressant de faire entrer la Croatie et la Slovénie dans leurs orbites économique de la communauté européenne occidentale dirigée par l’Allemagne, comme son plus puissant membre et d’avoir ainsi une influence économique sur la côte dalmate et par là, se rapprocher de la Méditerranée, vieux rêve allemand avec le tropisme traditionnel, le « Saint empire germanique » regardant vers les deux Siciles et la Méditerranée centrale. A ces raisons il faut ajouter le fait que l’Allemagne pensait bien que les USA finirait par intervenir et étant donné qu’il occupait les postes important dans le commandement de l’OTAN, c’étais pour elle une bonne affaire, militairement parlant, qui se préparait.

Ce sont ces motifs, à mon avis, qui ont poussé l’Allemagne à jouer ce rôle. Il fallait également entraîner la France puis les USA dans cette aventure. En France, Monsieur Kohl exerçait une influence certaine sur le président Mitterrand qui été malade et affaibli, il n’avait d’autres politiques que de récolter les voix, nécessaire pour être réélu, selon la constitution actuelle. Pour cela, il a suivi l’opinion publique serbophobe de l’époque. C’est pour cette raison, en outre, que Mitterrand, suivi de son ministre des affaires étrangères Alain Juppé, dès février 1994, s’était joint à la coalition que les Allemands ont voulu monté militant en faveur d’une fédération croato-musulmane qu’elle avait pour objet de chasser les Serbes de leurs terres, qu’ils occupaient depuis des siècles (environ 64 % des territoires de la Bosnie et Herzégovine), d’en prendre 40 % pour les donner aux musulmans, créant ainsi cette fédération monstrueuse, ensuite organisant et participant à la campagne mensongère sans précédent dont je parlerais tout à l’heure. La démarche française a suivi la démarche allemande.

Ensuite, sont intervenu les USA. Ils étaient réticents à l’origine car ils redoutaient le relief, ils redoutaient la vaillance de la résistance serbe contre l’occupant allemand 1940-1945, dont il étaient témoins lors de la 2e guerre mondiale. Ils redoutaient d’être entraînés dans une aventure militaire délicate et difficile d’autant plus qu’ils été hanté par le pétrole de l’Arabie Saoudite et d’Irak, plus que par le cheminement du pétrole qui passerait, un jour, par le long de Danube par Belgrade ou bien qui arriverait par le corridor n°8 de la mer caspienne jusque la côte d’Albanie, à Dürres, où devait être installé un pipeline. Mais, tout cela été lointain et ils ne s’engageaient pas. Finalement, sous la pression incessante allemande, les USA ont pensé qu’il y a aussi un intérêt pour eux de le faire, et cela pour les raisons suivantes.

C’était d’abord de démontrer aux européens qu’ils sont incapables de se gérer eux-mêmes et dès que les américains sont vont, c’est le chao, le désordre et la guerre, ce qui les forcent (américains) de retourner en Europe. Ce qui… cette démonstration prouve aussi, c’est la nécessité de l’existence de l’OTAN.

Deuxièmement, les Etats-Unis pensait humilier davantage la Russie, qui à l’époque dans les mains de Eltsine et ses conseillers d’Harvard (« têtes d‘œufs de Harvard »), voudraient généraliser l’économie du marché en Russie alors qu’on ne savait pas trop ce que c’est, on été habitué à l’économie planifiée. Pour les USA, il s’agissait aussi de s’imposer là (les Balkans) où le monde slave devait manifester de son unité et de solidarité.

D’autre part ( troisièmement ), les Etats-Unis considérait que l’Allemagne devenait « majeure » et au fond il été intéressant d’avoir dans les Balkans une zone à occuper militairement et de préférence en Albanie, d’où le fameux camp de Bondsteel ( au Kosovo ) de manière à se trouver sur la route du futur corridor n°8 qui amènerait le pétrole de la mer caspienne jusqu’à l’Adriatique.

Alors pour ces raisons diverses, les américains ont intervenus en prenant le commandement de l’ensemble des opérations, de manière à marginaliser le commandement des allemands, des français, des anglais, des italiens, de sorte à prendre toute l’affaire à leur compte.

D’ailleurs, cette opération a été tout à fait significative pour eux, car au fond, c’était pour eux un précédent indiquant comment conduire les opérations futures en Irak.

Ces opérations dans les Balkans ont été menées de la manière suivante :

D’abord, on organise une gigantesque campagne de désinformation, raconter les pires mensonges de manière à ce que les futures victimes soient désignés à la verdict publique et qu’on puisse les « matraquer » avec l’accord général. Pour cela il fallait inventer toute sorte de méfaits. Un premier méfait, le plus connu, a été le viol de 40.000 femmes musulmanes, finalement l’expert américain qui inspectait dans les Balkans disait que ce n’ était pas 40.000 mais 4.000, puis 40 femmes seulement et à la fin de l’enquête, il n y avait que 4 femmes.

Les inventions étaient nombreuses, il y a l’ histoire de l’explosion dans la rue Miskina devant la boulangerie, l’affaire du marché de Markalé ( l’attentat ), où on a accusé à tort les Serbes, à savoir qu’en réalité les musulmans de Sarajevo « tiraient » sur eux-mêmes (en effet sur une population mixte serbo-musulmane) pour en pouvoir accusé les Serbes de ce forfait.

On a aussi créé le mythe de l’ « investissement » de la ville de Sarajevo par l’armée serbe et l’Occident « humaniste » se disait qu’il fallait absolument faire quelque chose contre cet investissement. La ville de Sarajevo était manifestement, selon eux, une ville assiégée par les Serbes, ce qui a été faux. Je peux en témoigner. J’y suis allée. J’ai été reçu dans Sarajevo par le maire de la partie serbe de la ville qui m’a offert un déjeuner, car la ville était divisée en deux. Une partie était occupée par les bosniaques musulmans et l’autre partie par les Serbes. Il y avait un échange de coups des deux côtés. Il n y avait pas donc pas d’encerclement de la ville par les Serbes, c’était une invention qui se perpétue encore aujourd’hui. Quand on lance une série de mensonges, ça reste.

Plus tard, il y a eu l’histoire du faux massacre de Racak ( au Kosovo ), alléguant faussement que ce sont les Serbes qui ont fait ce massacre alors que c’était pas vrai, mais cela a donné un prétexte pour commencer les bombardements, passer à l’action, bombarder par la voie des airs ce malheureux pays, y compris la population civile serbe ( surtout ) en utilisant les armes à l’uranium « appauvri », sans tenir compte des conséquences ultérieures de cette opération… Bref, faire de ce peuple, un peuple martyr.

Et tout cela était conduit dans les règles. Premièrement, on traite extrêmement mal en accusant le peuple de tous les méfaits.

Deuxièmement, on lui crée un blocus économique pour affaiblir sa volonté de résistance, ce qui s’était passé ( concernant la Serbie ).

En troisième lieu, on le bombarde, de manière à ce qu’il ne puisse pas récupérer économiquement, en détruisant quasi complètement son appareil économique, et enfin , quatrièmement, on l’occupe, comme cela a été prévu par les accords de Rambouillet. Une fois sur place, en profitant de la misère et le désespoir dans laquelle ce malheureux peuple est plongé, les occupants vont exiger qu’il nomme les dirigeants politiques favorables à la cause de l’agresseur.

Le système comprenne, donc, quatre parties, bien planifiées et exécutées sciemment, intelligemment l’une après l’autre, et dont une partie a été utilisé plus tard en Irak.

On peut dire aussi que l’affaire des Balkans a été pour les américains une « leçon », de stratégie pour les futures affaires irakiennes. Cela c’est terminé en Irak avec les bombardements que vous savez, avec les excès que vous savez et les tortures en particulier dans la sinistre prison d’Ab Ghraib avec ses horribles traitements, tout cela a été auparavant expérimenté dans les Balkans. Les Occidentaux se sont conduit dans ces deux affaires comme se sont conduit, jadis, les autocraties avec Staline d’une part et Hitler, de l’autre.

C’est une opération qui m’a beaucoup frappé parce qu’elle a été une sorte de modèle qui a été finalement entériné par l’opinion publique auquel on a raconté toute sorte d’histoire, auquel on a « bourrer le crâne » par une puissante désinformation qui permettait des excès de toute nature.

Alors, aujourd’hui on se retourne sur cette triste décennie, au cours de laquelle les Européens ont montrés capables de s’entretuer, si je puisse dire, pour une large part à l’initiative de l’Allemagne, d’ailleurs, qui à peine réunifiée, en 1990-1991, après l’effondrement de l’Union Soviétique, n’a pas trouvé de meilleure solution que d’agencer cette fameuse guerre.

D’ailleurs, en 1999, après les accords de Dayton (décembre 1995), et surtout après le refus de Milosevic d’accepter l’annexe B (janvier 1999 ), qui prévoyait l’occupation du territoire serbe, pour une période indéterminée, par les troupes de l’OTAN… et que l’ état serbe devait fournir à l’occupant toutes ces facilités, ces aéroports, ces chemins de fer, ses routes et tout cela gratuitement bref, comme si la Serbie était piétinée… c’est tout à l’honneur de Milosevic d’avoir refusé ces accords, même si cela, toute cette comédie de Rambouillet, a entraîné les fameux bombardements ( à partir du 24 mars 1999 ).

C’est cette triste période à laquelle nous nous retournons aujourd’hui avec une très grande tristesse. Le monde occidental, alors qu’on s’y attendait pas du tout, lui aussi, a démontré qu’il été capable de pires perversités pour substituer, pour répondre à une obsession allemande, qui est de supprimer toutes les séquelles, toutes ce qui reste des traités de Versailles et de Trianon, c’est à dire la Yougoslavie, d’abord, et ensuite la Tchécoslovaquie. C’est ce qui s’est passé afin que l’Allemagne puisse effacer de la carte des réalisations politiques et territoriales qui marquaient la victoire des alliés de manière à qu’il en reste plus rien. La France, sottement s’est associé, ce qui a permit d’ailleurs à monsieur Kohl de déclarer que les accords de Dayton et surtout la suite, était une « grande victoire » pour l’Allemagne à quoi Mr. Mitterrand aurait pu ajouté, s’il avait compris, ce qui n’était pas le cas, que c’était une grande défaite pour la France. C’est une défaite matérielle avec la disparition de la Yougoslavie, la disparition des marques d’une victoire des alliés chèrement acquise, le massacre et le martyr d’un peuple ami qui s’est à deux reprises joint à nous, et tout cela a été accompli en montant des opérations mensongères de manière à justifier les opérations qui ne devaient pas être menées en aucun cas.

Les occidentaux se sont montrés dans ce cas plein d’une duplicités, (hypocrisie), je m’attendait pas à cela surtout de la part des conceptions dites des « droits de l’homme », de la France, de l’Angleterre et même de l’Allemagne. Mais les vieux démons, en particulier le démon belliciste de l’Allemagne, ont resurgit à cet égard et on conduit au chao actuel qui existe maintenant dans ces territoires que ce soit la République serbe de Bosnie ou que ce soit au Kosovo, le cœur, l’origine même de la civilisation serbe, est maintenant passé entre les mains des musulmans qui en quelques temps ont détruit des centaines de chefs-d’œuvre de l’art religieux serbe de l’époque, et au fond massacrait les origines même du peuple serbe, comme si en France on démolissait la vallée de la Loire et ses châteaux, ou si vous voulez l’Ile de France qui est le cœur de la nation.

Donc c’est une très triste période qu’on est en train de vivre dont je ne sais pas comment moralement nous sortirons. En tout cas, nous avons donné la preuve de notre duplicité et ce n’est pas à notre honneur.